PHOTOGRAPHY WEBLOG

Een leuk handzaam boekje is SUMO van Helmut Newton: een formaat van 50 bij 70 centimeter, en het weegt slechts 30 kilo. Genoeg Nordfleisch in zwartwit om een jaar mee zoet te zijn. Gelukkig krijg je er een tafel bijgeleverd. Het heeft ook een klein prijsje: 3000 euro.

Over het totstandkomen van SUMO werd een documentaire gemaakt, die ook op Canal Plus te zien was.

Vanmiddag in het NRC een artikel over Kadir van Lohuizen: boosheid als drijfveer.

Vandaag in Hollands Zicht (Ned.1, 17.10): Kadir van Lohuizen


Kadir van Lohuizen (1963) trekt sinds 1988 als freelancer de wereld door op zoek naar vergeten oorlogen en ontoegankelijke oorden. Hij zoekt zelf zijn onderwerpen uit en weigert zich te laten dicteren door CNN en BBC over wat wel en geen nieuws is. Hij publiceerde 3 boeken en won de Dick Scherpenzeel fotoprijs voor zijn reportage "Sierra Leone graaft zich een ongeluk".

In deze aflevering bezoekt Van Lohuizen twee door de geschiedenis zwaar beladen steden aan de Donau. Deze reis maakt deel uit van een groter project waarbij 7 grote wereldrivieren de aanleiding vormen voor sociaal documentaire fotografie. De rivieren worden gebruikt als leidraad om de sociale problematiek in de regio te portretteren.

Kadir van Lohuizen behoort tot de bekendste fotografen van zijn generatie. Naast De Zilveren Camera 1997 ontving hij de tweede prijs in de categorie 'Spot News' van World Press Photo 1997 met zijn reportage 'De trein naar Kisangani', over Rwandese vluchtelingen in Oostelijk Zaïre. Vanaf 1985 bracht hij viermaal een bezoek aan Tibet. Zijn fotoreportages hierover verschenen onder meer in Vrij Nederland, Trouw, De Standaard en The Independent on Sunday. Voor dit werk ontving hij de eerste prijs bij de Zilveren Camera 1998 in de categorie 'Documentaire fotografie buitenland'.

(Bronnen: AVRO, flaptekst van zijn boek www.tibet.chin.com)

Van alle boeken die de laatste tijd over Herman Brood verschenen zijn is dat van Anton Corbijn het fraaist. Het is een catalogus bij de tentoonstelling in het Cobra-museum in Amstelveen. Er verscheen een groot artikel over in het Algemeen Dagblad.

In het trappenhuis van Boekhandel Scheltema in Amsterdam hangt werk van Heleen Rittershaus.

De foto's van Heleen Rittershaus zijn gemaakt in alle uithoeken van de wereld. Geen diepgaande rapportages van een stad of land maar pure, volkomen ongeënsceneerde beelden van dingen die haar opvallen, haar roeren en die ze niet alleen als herinnering mee wil nemen. De camera gebruikt zij als schetsboek waarin subtiele kleuren en vormen de overhand namen, zij leegtes een nieuwe inhoud geeft, en gewone gebruiksvoorwerpen een esthetische waarde krijgen.
Heleen Rittershaus, 1969, Mombasa (Kenia), studeerde Fotografische Vormgeving aan de Hoge School voor de Kunsten in Utrecht. Naast free-lance fotografie, werkt zij ook als stewardess bij de KLM.

Wel snel kijken want anders kunnen de andere boekliefhebbers de trap niet op of af.

Ook het nieuwe boek van Steve McCurry over de tempels van Angkor in Cambodja, en "A way into India" van Raghubir Singh lagen er al. Hoewel de laatste in 1999 is overleden, er is nog genoeg werk om mooie boeken van samen te stellen. Meer over hem is hier te lezen.

Max Vadukul werd bekend doordat zijn foto's van statische onderwerpen als mode en portretten veel actie bevatten. Hij laat zijn modellen vaak springen, ook in de studio, om beweging en emotie in zijn foto's te krijgen. Zijn (in prijs en omvang) kolossale boek "Max" verscheen in november 2000, met oversized portretten van onder andere Clint Eastwood, Donald Trump, Winona Ryder, Rudolph Giuliani, Mother Teresa, Tom Hanks en Mick Jagger. Het American Book Center in Amsterdam had er een tafel vol van, die bijna onder het gewicht bezweek.

Robert Erdmann is een modefotograaf met een zeer herkenbare stijl, vooral in zwartwit. Na een studie kunstgeschiedenis werd hij stylist in Milaan, daarna fotograaf.

Vandaag een groot artikel in de Volkskrant over de Tsjechische fotograaf Josef Koudelka, die een tentoonstelling heeft tijdens de Rencontres d'Arles. Hij is ook lid van Magnum. Arles is altijd al een mooie stad om eens heen te gaan, vooral in het voorjaar, en voor wie daar interesse in heeft zijn er af en toe stierengevechten. Niet echt smakelijk, maar fotografisch wel interessant, en in ieder geval dramatisch.

Ook in de Volkskrant: een boeiend stuk van Bart Jungmann over de tentoonstelling in het NFI over "Brandhaarden, Nederlandse fotografen en internationale conflicten".

Wim de Bie had een interessant interview met fotograaf Thomas Schlijper, dat nu te beluisteren is op zijn site Bieslog.

In augustus verschijnt "How de body? Hope and Horror in Sierra Leone", het nieuwe boek van Teun Voeten. Jammer dat het in Nederland zoveel duurder is dan in de V.S. (31 Euro tegenover 18 Euro). Meer foto's van Teun Voeten uit Colombia.

Vanmiddag in het NRC/Handelsblad een artikel over de expositie Brandhaarden in het Nederlands Foto Instituut in Rotterdam.

James Nachtwey valt vaak op tussen andere oorlogsfotografen omdat hij zo onberispelijk gekleed zijn werk doet. Altijd een gestreken overhemd en een scherpe vouw in zijn broek. Ik vraag me af of er in Nederland ook zo iemand is, maar ik heb net gelezen dat Nederlanders geen frontfotografen zijn. Onder de sportfotografen dan, voetbal is ook oorlog immers? Dan komt Soenar Chamid zeker in aanmerking. Of het nu bij Ajax in de Arena is, of bij schaatswedstrijden in Thialf, hij ziet er altijd professioneel uit.

Volgende week in de NCRV-gids: een artikel over Kadir van Lohuizen, met foto's van zijn hand.

De vermaarde Hollywoodfotograaf Sid Avery is op 83-jarige leeftijd overleden. Hij leed aan kanker en stierf in een ziekenhuis in Los Angeles, vertelde maandag zijn zaakwaarnemer.

Avery vereeuwigde in de jaren vijftig en zestig intieme momenten van beroemde filmsterren als Elizabeth Taylor, Marlon Brando en Humphrey Bogart. Avery was een van de eerste fotografen die de persoonlijkheid van de Hollywoodacteurs toonden. Dat was bijzonder, omdat in die tijd de filmstudio's hun acteurs van de buitenwereld afschermden.

Zo maakte Avery onder meer een beroemde kiek van Audrey Hepburn op haar fiets en met haar hond. Bekend is ook een foto van een sensuele Elizabeth Taylor, badend in de zon op de set van de film 'Giant'.

Niet zo lang geleden was er op de Nederlandse tv een documentaire over hem te zien.

Ik zit nog steeds te wachten op de publicatie van het boek "Reizen langs de frontlijn", een handboek voor journalisten, hulpverleners en avonturiers van Arnold Karskens, dat in juli zou verschijnen. Niet dat ik plannen heb om naar een oorlogsgebied af te reizen, maar het lijkt me wel interessant en leerzaam. Tot die tijd is er alleen de beknopte "Handleiding voor de oorlogsjournalist" van Anton Van den Houte. Voorlopig maar verder lezen in "We blazen uw auto even op" van NRC-correspondente Eva Ludemann, over het dagelijkse leven in de Gazastrook.

Minder beroemd dan zijn broer Anton, maar zeker ook getalenteerd, is Maarten Corbijn, alias Corbino. Hij maakt vooral portretten van Nederlandse beroemdheden met zijn Mamiya 645, en daarnaast ook videoclips.

Dit jaar werd dé World Press Photo gemaakt door de Deense fotograaf Erik Refner. Zijn opname van een overleden Afghaans jongetje stuitte op veel kritiek van zijn eveneens bekroonde collega Luc Delahaye. Deze spuwde zijn gal in de Franse pers over het werk van Refner en de keuze van de jury: "Er komt steeds meer van die quasi-artistieke troep en het wordt nog bekroond ook." Ook een gezaghebbende figuur als Fred Ritchin van Pixelpress had ernstige bedenkingen: "Deze foto is te esthetisch en afstandelijk. Hij vertelt te weinig van de gruwelijke realiteit zoals die sinds 11 september in de wereld en in het bijzonder Afghanistan is ontstaan."

Smaken verschillen, maar ik ben ook meer een fan van het werk van Delahaye, dan van Refner en anderen uit dezelfde Deense school.

Een hilarisch boek over oorlogsfotografie is "Avonturen in oorlog en liefde" van Deborah Kopaken Kogan. In het Engels verschenen onder de veelzeggende titel "Shutterbabe".

Een jonge Amerikaanse persfotografe, later producer bij NBC-televisie, vertelt haar levensverhaal. Ze beschrijft haar werk in Afghanistan, Zimbabwe en Haiti, maar ook in de drugsscene in Arnhem: de (macho) beroepscultuur, het vechten voor opdrachten en carrieremogelijkheden, de politieke strijd en het gevaar. In haar relaas nemen, naast haar beroepscarriere, diverse liefdesrelaties en persoonlijke vriendschappen een belangrijke plaats in. Juist deze persoonlijke motieven dwingen haar tot de meest ingrijpende keuzes: het boek is onmiskenbaar geschreven door een vrouw. Het leest als een spannende avonturenroman, waarin liefde, politiek en professionaliteit zijn verweven, en is geillustreerd met zwart-witfoto's van de hand van de auteur.

(Bron: Biblion)

Een van de fotografen die samen met James Nachtwey het agentschap VII (Seven) oprichtten, is Ron Haviv. Uit zijn foto's van de oorlogen in Kroatië en Bosnië stelde hij het boek Blood and Honey samen. Een portfolio dat ook beelden bevat van het drama rond Srebrenica, waar de Nederlandse politiek een trauma aan overhield. Er is ook een tv-documentaire van een uur over hem gemaakt door National Geographic TV.